In de (ouderen)zorg spreken we veel
over "belevingsgerichte" zorg. Luisteren en kijken naar mensen kan
veel informatie op leveren over wat mensen denken en voelen. Maar om je echt te
kunnen inleven in iemands situatie en zijn persoonlijke beleving daarbij, is
zelf ervaren een belangrijke raadgever. Door mijn ervaringen met andere te
delen, probeer ik bij te dragen aan meer begrip en inlevingsvermogen bij
mensen werkzaam in de zorg, over het ziektebeeld Dementie. Dit doe ik door het
schrijven van columns en nu voor het eerst, met het delen van een gedicht dat
ik hierover heb geschreven, dat recht uit mijn hart komt.
Als je wakker wordt en je weet niet waar je bent.
Als je 60 jaar getrouwd bent en naast je in bed aantreft een
“vreemde” vent.
Als je constant bang bent en in paniek, omdat je niet weet waar je bent en staat
Als je het liefst de hele dag in je bed ligt, omdat je
lijf je ook nog in de steek laat
Dan kan ik je gelukkig nog proberen te troosten, door
rustig met je te praten en te herhalen.
Dan kan ik proberen voor je te zorgen, omdat je in de
normale dagelijkse dingen kan verdwalen.
We kunnen gelukkig met wat humor, nog af en toe samen
lekker lachen wat ons even verblijdt.
We kunnen ook samen hard huilen, om het leven dat
langzaam door onze vingers glijdt.
Langzaam de controle over je leven verliezen, waar je
niets aan doet.
Langzaam afscheid nemen, van iemand waar je intens van
houdt, die er echt toedoet.
Dit is een proces dat mij heel diep raakt.
Dit is wat mij intens verdrietig maakt.
Het is moeilijk in woorden te vatten, dat gevoel.
Ik denk dat je het van dichtbij mee moet maken om te
weten wat ik bedoel.
Yvonne van Kemenade
Foto: Frank van Beloois, www.foto.vanbeloois.nl
